Δεν είναι ο Ντόναλντ Τραμπ που με τρομάζει. Είναι τα εκατομμύρια βλέμματα που τον ακολουθούν. Πεινασμένα, οργισμένα, έτοιμα για όλα. Δεν είναι εκείνος το φαινόμενο. Είναι το σύμπτωμα. Το πρόσωπο που έδωσαν στον θυμό τους όσοι κουράστηκαν να ελπίζουν.
Ο Τραμπ δεν εμφανίστηκε τυχαία. Τον φέραμε μόνοι μας, με την κούρασή μας. Με την ανάγκη μας για απλοϊκές απαντήσεις. Για ένοχους και όχι για ευθύνες. Θέλαμε κάποιον να φωνάζει αντί να μιλά. Να υπόσχεται αντί να εξηγεί. Και τον βρήκαμε: έναν τύπο με πόζα αυθεντίας, που πρώτα μιλάει και μετά σκέφτεται. Αν σκέφτεται δηλαδή.
Έχω την πεποίθηση ότι δεν έχει σημασία που εξελέγη ξανά. Σημασία έχει ότι δεν έφυγε ποτέ. Ότι συνεχίζει να υπάρχει ως αντίληψη. Ότι έκανε «κανονικότητα» την τοξικότητα, την έπαρση, την επιθετική άγνοια. Ότι νομιμοποίησε την καχυποψία προς το διαφορετικό, τη στοχοποίηση του αδύναμου, την καταστρατήγηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων στο όνομα της “ασφάλειας” και του “πατριωτισμού”.
Παλιά μας φαινόταν ένα κακόγουστο αστείο. “Αυτός; Σοβαρά τώρα;”. Τώρα είναι η σοβαρότητά μας που μοιάζει αστεία.
Ε λοιπόν, αν το “χύμα” είναι το μέτρο της αλήθειας, κάτι έχουμε χάσει στον δρόμο. Και το χάσαμε χωρίς να το πολεμήσουμε.
Γιατί… κι αυτό είναι το πιο σκληρό, κάπου βαθιά μέσα μας, όλοι έχουμε έναν μικρό Τραμπ. Έναν που θέλει να κατηγορήσει τους άλλους για ό,τι δεν καταλαβαίνει. Που θέλει να κερδίσει φωνάζοντας. Που θέλει να φαίνεται, όχι να είναι.
Ο πραγματικός αγώνας δεν είναι να τον σταματήσουμε στην κάλπη. Είναι να τον σταματήσουμε μέσα μας.
Γιατί αν δεν το κάνουμε, τότε δεν είμαστε καλύτεροι. Απλώς φοράμε πιο σιωπηλά το καπέλο.