Μία ιστορική ημέρα κατά την οποία η ελληνική κοινωνία έδειξε στις πλατείες και στους δρόμους ότι διαθέτει ενσυναίσθηση, ολοκληρώθηκε εκεί που όλα ξεκίνησαν και όλα τελείωσαν για την οικογένεια Πλακιά δύο χρόνια πριν. Στο σταθμό του ΟΣΕ στην Καλαμπάκα. Όταν η Αναστασία, η Θώμη και η Χρυσή επιβιβάστηκαν στο μοιραίο τρένο που τους οδήγησε στο θάνατο.
Το βράδυ της Παρασκευής ήταν όλοι εκεί. Οι δικοί τους άνθρωποι αλλά και αμέτρητος κόσμος που βρέθηκε εκεί για να τιμήσει τη μνήμη τους αλλά και να αποδείξει στην πράξη, ότι το αίτημα για δικαιοσύνη χωρίς όρους και προϋποθέσεις, αποτελεί παλλαϊκό αίτημα το οποίο πλέον δεν μπορεί παρά να δικαιωθεί.
…Και ήταν όμως όλοι εκεί:
Οι μητροπολίτες Σταγών και Μετεώρων Θεόκλητος και Τρίκκης, Γαρδικίου και Πύλης Χρυσόστομος οι οποίοι τέλεσαν επιμνημόσυνη δέηση.
Οι γονείς των αδικοχαμένων κοριτσιών που με λυγμούς και δάκρυα στα μάτια απαίτησαν δικαιοσύνη όπως και οι πολίτες. Οι δάσκαλοι που μίλησαν με λόγια από καρδιάς.
Η Σοφία και Μάρθα οι οποίες τόνισαν ότι δεν θα ησυχάσουν μέχρι να βρουν δικαιοσύνη οι ψυχές και των 57 ψυχών, ενώ αναφέρθηκαν στον τίμιο αγώνα που δίνουν δύο χρόνια τώρα.
Ο Νίκος Πλακιάς έντονα φορτισμένος ο οποίος ευχαρίστησε τους χιλιάδες κόσμου που στάθηκαν και στέκονται στο πλευρό τους αναφέροντας πως από αυτούς αντλεί δύναμη, την οποία θα χρειαστούν περισσότερο κατά τη διάρκεια του δικαστικού αγώνα μέχρι την τελική δικαίωση.
Οι παιδικοί φίλοι των κοριτσιών που μίλησαν για τα όνειρα τους, για τις διακοπές που δεν πρόλαβαν να πάνε και για όλα όσα χάθηκαν εκείνο το μοιραίο βράδυ.
Ήταν όλοι εκεί αλλά όχι η Αναστασία, η Θώμη και η Χρυσή…
Πηγή: Trikalaopinion.gr