Πίσω από τα πολιτισμένα ευρωπαϊκά κουστούμια και τις γραβάτες, κρύβονται τα βάρβαρα και μεσαιωνικά τουρμπάνια και φέσια – Ο πακτωλός χρημάτων που ξοδεύει η τουρκική προπαγάνδα προκειμένου να χτίσει μια εικόνα μοντέρνου, δήθεν, κράτους, δεν είναι ικανός να κρύψει τις αμέτρητες επιθέσεις και τη διαρκή καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και θρησκευτικών ελευθεριών.
Το να διαμαρτύρεται το καθεστώς Ερντογάν, ένα καθεστώς συνώνυμο του στυγνού αυταρχισμού, για παραβιάσεις θρησκευτικών ελευθεριών στην Ελλάδα, με αφορμή τα συνθήματα που γράφτηκαν στο ασανσέρ της πολυκατοικίας στη Θράκη όπου ζει ο ψευδο-μουφτής Ahmet Mete, ξεπερνά κι αυτά ακόμα τα όρια της κοροϊδίας. Και τούτο, διότι σε αντίθεση με την Ελλάδα, όπου τα δικαιώματα των μουσουλμάνων γίνονται απολύτως σεβαστά (το τζαμί μάλιστα που ανεγέρθη πρόσφατα στην Αθήνα χρηματοδοτήθηκε από το ελληνικό Δημόσιο), ο σεβασμός των δικαιωμάτων των θρησκευτικών μειονοτήτων στην γείτονα, μοιάζει στ’ αλήθεια με κακόγουστο ανέκδοτο.
Το τουρκικό Σύνταγμα πράγματι εξαγγέλλει την θρησκευτική ελευθερία, επιτρέποντας την ελεύθερη διεξαγωγή των λατρευτικών τελετών υπό την προϋπόθεση ότι δεν στρέφονται κατά της ακεραιότητας του Κράτους. Η έννοια όμως του σεβασμού της θρησκευτικής ελευθερίας στην τουρκική συνείδηση, στην πράξη ερμηνεύεται ως θρησκευτική ανεκτικότητα, όπως διαχρονικά την εννοούσαν οι Οθωμανοί πρόγονοί τους: η υπεροχή του Ισλάμ θεωρείται δεδομένη, οι μουσουλμάνοι έχουν την πρωτοκαθεδρία και μπορούν να επιβάλλουν τους όρους τους στους μη μουσουλμάνους, ενώ δεν αποκλείεται και η άσκηση βίας (σωματικής ή ψυχολογικής, άμεσης ή έμμεσης) στους τελευταίους, για προσχηματικούς λόγους που σε πλείστες περιπτώσεις κατέληξαν σε ανείπωτες αγριότητες.
Αποτελεί αδιαμφισβήτητη ιστορική πραγματικότητα ότι το μη-μουσουλμανικό στοιχείο στην Τουρκία τελούσε διαχρονικά υπό άτυπο διωγμό, γι’ αυτό και οι μη-μουσουλμάνοι έχουν φτάσει να αποτελούν ένα ποσοστό μόλις 0,4% του συνολικού τουρκικού πληθυσμού! Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της ελληνορθόδοξης κοινότητας, η οποία ενώ κατά την ελληνοτουρκική ανταλλαγή πληθυσμών του 1923 αριθμούσε 200.000 άτομα, σήμερα φτάνει μόλις τις 2.000, αφού το τουρκικό κράτος επιδόθηκε επί δεκαετίες σε μία συστηματική εκστρατεία εξόντωσης και εκδίωξης των Ελλήνων, χρησιμοποιώντας ως μέσο τη βαριά φορολογία, τις δημεύσεις μειονοτικών κτημάτων και την απαγόρευση διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας, ενώ ουδείς μπορεί ούτε και πρέπει να λησμονήσει το βάρβαρο και αποτρόπαιο πογκρόμ των Σεπτεμβριανών του 1955, που αποτέλεσε και το αποκορύφωμα όλων των διώξεων κατά της ελληνικής μειονότητας στην πρόσφατη ιστορία του τουρκικού κράτους.
Και σήμερα, όμως, δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει πολλά στην τουρκική πολιτική κατά των θρησκευτικών μειονοτήτων. Σύμφωνα με την αμερικανική Έκθεση του 2019 για τις θρησκευτικές ελευθερίες στην Τουρκία (διαθέσιμη στο https://www.state.gov/reports/2019-report-on-international-religious-freedom/turkey), μια Έκθεση που στηρίζεται σε πλήθος αναφορών διαφόρων οργανισμών (όπως οι Middle East Concern, International Christian Concern, World Watch Monitor και άλλοι), διαπιστώνονται απελάσεις χριστιανών, ειδικά προτεσταντών από την Τουρκία, καθώς και απαγορεύσεις εισόδου ή αρνήσεις παράτασης των αδειών παραμονής τους στη Χώρα. Επιπλέον, η τουρκική κυβέρνηση θέτει σοβαρούς περιορισμούς στην εκπαίδευση χριστιανών κληρικών εντός Τουρκίας, κρατά τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης κλειστή από το 1971, ενώ, αντί της επαναλειτουργίας της, έχει εξαγγείλει και τη δημιουργία Ισλαμικού Εκπαιδευτικού Κέντρου στο νησί. Σκόπιμα, άλλωστε, οι Τούρκοι δεν μεριμνούν για την έκδοση του απαιτούμενου νομοθετικού πλαισίου για τα μη μουσουλμανικά ιδρύματα, ώστε τα διοικητικά συμβούλιά τους να μην μπορέσουν να διεξάγουν εκλογές, ώστε, συν τω χρόνω, να χάσουν την ικανότητά τους να διαχειρίζονται την περιουσία τους προκειμένου αυτή να περιέλθει στο τουρκικό κράτος.
Στην Έκθεση του 2019, συμπεριλαμβάνεται επίσης μεγάλος αριθμός αναφορών σε βανδαλισμούς, γκράφιτι και απειλητικά μηνύματα εις βάρος χριστιανών και Εβραίων, αλλά και σε αφίσες θρησκευτικού μίσους που κατακλύζουν την τουρκική επαρχία, ειδικά στην Ανατολική Τουρκία. Σε όλα αυτά, έρχονται να προστεθούν βεβηλώσεις χριστιανικών ναών, η μετατροπή χριστιανικών μνημείων που ανήκουν στην παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά σε τζαμιά με αποκορύφωμα την περίπτωση της Αγίας Σοφίας, αλλά και η εγκαθίδρυση ενός εκπαιδευτικού συστήματος απόλυτα προσανατολισμένου στο Ισλάμ σε βάρος της αντικειμενικότητας και της επιστημονικότητας.
Υπό το πρίσμα όλων των παραπάνω, η πρόσφατη πρόσκληση του Τούρκου Υπουργού Δικαιοσύνης Αμπντουλχαμίτ Γκιουλ προς τους εκπροσώπους των μη μουσουλμανικών θρησκευτικών μειονοτήτων να συναντηθούν στο Ανάκτορο του Ντολμάμπαχτσε για να συζητήσουν για τα προβλήματά τους, μόνο ως προσχηματική μπορεί να θεωρηθεί.
Είναι, άλλωστε, ο ίδιος που τον περασμένο Ιούλιο μιλούσε για τη νομική ανάγκη αλλαγής του καθεστώτος της Αγίας Σοφίας και μετατροπής της σε τζαμί… τόσος σεβασμός, δηλαδή, προς τα άλλα θρησκεύματα!… Με τη Χώρα τους παγκόσμιο ουραγό στο σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων και εν όψει της Συνόδου Κορυφής των Ευρωπαίων ηγετών τον Δεκέμβριο αλλά και του ερχομού των Δημοκρατικών στο τιμόνι των ΗΠΑ, οι Τούρκοι βάζουν για μία ακόμα φορά την αποκριάτικη μάσκα τους, όχι φυσικά για να προστατευθούν από τον κορονοϊό, αλλά για να υποκριθούν τους προοδευμένους και εξευρωπαϊσμένους στην διεθνή κοινότητα, αποκρύπτοντας εντέχνως όλον τον σκοταδιστικό μεσαίωνά τους.
Newsbomb.gr