Ελάχιστοι, ίσως μόνο όσοι διαθέτουν ισχυρή μνήμη και εξασκημένο βλέμμα, θα μπορούσαν σήμερα να αναγνωρίσουν αμέσως τον Γιώργο Ανατολάκη. Αλλά ακόμη και όποιος τον αναγνωρίσει, πιο εύκολα θα πιστέψει ότι κάνει λάθος, ότι αποκλείεται να είναι αυτός ο «Ανατόλ».
Κι όμως, δεν πρόκειται περί διαβολικής φυσιογνωμικής ομοιότητας. Ο Γιώργος Ανατολάκης σήμερα εργάζεται ως κούριερ σε εμπορία ανταλλακτικών αυτοκινήτων, στη λεωφόρο Θηβών. Στα 47 του χρόνια, με πολύ πιο αραιά μαλλιά και αρκετά περισσότερα κιλά, με γενειάδα και μαύρα γυαλιά ηλίου, με περιβολή που ταιριάζει στο νέο του επάγγελμα, ο Ανατολάκης μοιάζει να έχει κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσε για να μεταμορφωθεί σε έναν διαφορετικό άνθρωπο. Ο πάλαι ποτέ στόπερ, το διαβόητο «Τσεκούρι» του Ολυμπιακού, που δεν έχανε μονομαχία στην αμυντική γραμμή, πιστός στο δόγμα «ή ο παίκτης ή η μπάλα», πλέον παλεύει για το μεροκάματο.
Στον χάρτη και σε πραγματικά χιλιόμετρα είναι ελάχιστη η απόσταση ανάμεσα στον Πειραιά, όπου μεγαλούργησε και πλούτισε, έως την περιοχή όπου πλέον εκτελεί καθημερινά δεκάδες δρομολόγια μεταφέροντας εξαρτήματα με το σκούτερ του. Ωστόσο, κυριολεκτικά μια άβυσσος χωρίζει τον Ανατολάκη τού τότε από τον Ανατολάκη τού σήμερα. Διότι, επί μία δεκαετία τουλάχιστον, από το 1997 έως το 2007, οι ετήσιες απολαβές του ως επαγγελματία ποδοσφαιριστή στον Ολυμπιακό πιθανότατα θα του έφταναν για να εξαγοράζει κάθε χρόνο μια επιχείρηση όπως αυτή στην οποία ο ίδιος είναι σήμερα υπάλληλος.
Κι όμως, κάτι μεσολάβησε ή μάλλον μια ακολουθία ατυχών γεγονότων και προσωπικών επιλογών, η οποία είχε ως αποτέλεσμα ο Γιώργος Ανατολάκης να βρεθεί στο κενό και να γκρεμιστεί από τα ύψη στα βάθη. Από τα πολυτελή σαλόνια των ακριβοπληρωμένων διεθνών ποδοσφαιριστών, στα αλώνια όπου χιλιάδες δίνουν τον δικό τους, ανώνυμο, αγώνα ως ντελιβεράδες, κούριερ κ.ο.κ.
Τις επόμενες ημέρες, αναζητώντας έναν τρόπο να ανακάμψει ψυχολογικά, ο Ανατολάκης μαζί με τους τότε κολλητούς του, τον Γρηγόρη Γεωργάτο και τον Δημήτρη Ελευθερόπουλο, είχαν «σηκώσει» ολόκληρες μπουτίκ, αγοράζοντας ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Εκείνη ήταν η περίοδος που ο Ανατολάκης -όπως και πολλοί συμπαίκτες του- πίστευαν ότι τα χρήματα δεν θα τελείωναν ποτέ.
Εκατομμύρια στα πόδια του
Σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής, η συμφωνία της μεταγραφής του Γιώργου Ανατολάκη από τον Ηρακλή προβλεπόταν να κοστίσει στον Ολυμπιακό 250 εκατ. δραχμές για 4 χρόνια. Από αυτά, τα 100 εκατ. αντιστοιχούσαν στην αμοιβή του Ανατολάκη, σε δόσεις των 25 εκατ. δρχ. για κάθε χρόνο του αρχικού συμβολαίου. Οπως ήταν φυσικό, με κάθε επόμενη ανανέωση του συμβολαίου του, οι απολαβές του αυξάνονταν ακόμη περισσότερο.
Κι έτσι, ένα παιδί φτωχών βιοπαλαιστών από τη Θεσσαλονίκη, με πατέρα σιδερά και μητέρα εργαζόμενη στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο, έφτασε να εξαργυρώνει το ποδοσφαιρικό του ταλέντο με χρηματικά ποσά που θα προκαλούσαν ίλιγγο στον καθένα, πόσο μάλλον σε έναν νεαρό λαϊκής καταγωγής. Ενδεικτικό της νοοτροπίας του είναι το γεγονός ότι με ένα μέρος από το πριμ της μεταγραφής του ο Γιώργος άνοιξε ένα μεζεδοπωλείο στην Πυλαία, προκειμένου να προσφέρει ένα άνετο μέσο βιοπορισμού για τον πατέρα του, ύστερα από μια ζωή στις σιδηροκατασκευές. Η χειρονομία αυτή ήταν μια μικρή ανταπόδοση για όσα είχε κάνει για εκείνον ο γονιός του, μια και η αγάπη του Στέφανου Ανατολάκη για το ποδόσφαιρο ήταν η αφορμή που ώθησε τον Γιώργο στο άθλημα. Οπότε δεν ήταν τυχαίο ότι ο πρώτος σύλλογος στη σταδιοδρομία του ήταν ο Εθνικός Πυλαίας, στον οποίο είχε παίξει μπάλα και ο μπαμπάς του.
Ωστόσο, αν και γέννημα θρέμμα Θεσσαλονικιός, ο Γιώργος Ανατολάκης είχε ανέκαθεν όνειρο να παίξει στον Ολυμπιακό. Το 1996, όταν ο Ντούσαν Μπάγεβιτς, τότε προπονητής του Ολυμπιακού, αποφάσισε ότι ο Ανατολάκης είναι ο ιδανικός στόπερ για την ομάδα του, ο Γιώργος ήταν μόλις 22 ετών. Και, βέβαια, το ένστικτο του Σερβοελληνα τεχνικού δεν θα αποδεικνυόταν εσφαλμένο: στηντου πορεία με τον Ολυμπιακό, ο Ανατολάκης σήκωσε 10 φορές το τρόπαιο του πρωταθλητή και 3 το Κύπελλο Ελλάδας. Παράλληλα, έπαιξε σε 22 αγώνες με τη φανέλα της Εθνικής. Ολα αυτά, όμως, τελείωσαν άδοξα το 2008, με τον τερματισμό της καριέρας του Ανατολάκη ως παίκτη, πλέον, του Ατρομήτου Περιστερίου, στον οποίο είχε παραχωρηθεί από τον Ολυμπιακό την προηγούμενη χρονιά. Ωστόσο ο Ατρόμητος υποβιβάστηκε από την Α’ στη Β’ Εθνική και ο Γιώργος Ανατολάκης κρέμασε οριστικά τα παπούτσια του.
Το επόμενο επεισόδιο στην πορεία του ήταν αρκετά παράξενο, καθώς στράφηκε στην πολιτική. Στις εκλογές του Οκτωβρίου 2009, έθεσε υποψηφιότητα για το βουλευτικό αξίωμα, ως εκπρόσωπος του ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη. Η περιφέρειά του τίμησε τον πρώην στόπερ με την ψήφο της, αναδεικνύοντάς τον, μάλιστα, πρώτο σε σταυρούς για τη Β’ Πειραιώς, σε ό,τι αφορά τον ΛΑΟΣ, εννοείται. Συνολικά 5.340 ψηφοφόροι πείστηκαν ότι η φωνή του Γιώργου Ανατολάκη πρέπει να ακούγεται στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Και πράγματι ακούστηκε: λαμβάνοντας σοβαρά υπ’ όψιν του ένα δημοσίευμα εφημερίδας ταυτισμένης με την προβολή κάθε είδους θεωρίας συνωμοσίας, ο Ανατολάκης κατέθεσε ερώτηση για τους «αεροψεκασμούς», το φαινόμενο των «νεφοειδών γραμμών» (τις «λευκές ουρές» κοινώς) κ.λπ. Δυστυχώς για τον ίδιο και την υστεροφημία του ως μέλους της Εθνοσυνέλευσης, το έντονο ενδιαφέρον του για τις γραμμές στον ουρανό και το κατά πόσο είναι αθώοι οι αεροψεκασμοί, στη συλλογική μνήμη τον τοποθέτησαν στην πλευρά των «ψεκασμένων» – ή, για την ακρίβεια, των προδρόμων της συγκεκριμένης τάσης.
Η κατάρρευση
Προς το τέλος του Ιουνίου 2013, όταν πλέον ο Ανατολάκης είχε ολοκληρώσει τη θητεία του ως βουλευτής, στα ΜΜΕ κυκλοφόρησε μια παράξενη είδηση: με απόφαση του τότε υπουργού Παιδείας -και βουλευτή Πειραιά- Κωνσταντίνου Αρβανιτόπουλου, ο Γιώργος Ανατολάκης προσλαμβανόταν σε κάποια υπηρεσία του υπουργείου ως μετακλητός υπάλληλος. Με μηνιαίο μισθό περί τα 800 ευρώ. Οσοι υπέθεταν ότι ο Ανατολάκης ήταν εξασφαλισμένος διά βίου, έχοντας συσσωρεύσει αρκετά εκατομμύρια ώστε να μη χρειαστεί να εργαστεί ποτέ ξανά, εξοργίστηκαν. Επρόκειτο περί σκανδάλου. Ωστόσο, η αλήθεια ήταν αρκετά διαφορετική, καθώς ο Γιώργος Ανατολάκης είχε εν τω μεταξύ χρεοκοπήσει.
Αλλά και η προσωπική του ζωή είχε καταρρεύσει, ύστερα από τον επεισοδιακό χωρισμό με την επί 15 χρόνια σύζυγό του, τη Ζάννα Χολέβα. Η διαμάχη του ζευγαριού λύθηκε στα δικαστήρια και το διαζύγιο συνεπαγόταν μια ογκώδη αποζημίωση διατροφής την οποία έπρεπε να καταβάλλει ο Ανατολάκης για τα έξοδα διαβίωσης της κυρίας Χολέβα και των δύο παιδιών τους. Φαίνεται πως κάπου εκεί ο έλεγχος χάθηκε οριστικά και άρχισε ο μεγάλος κατήφορος. Ταυτόχρονα, διάφορες άστοχες επενδύσεις στις οποίες είχε προχωρήσει κατά καιρούς ο Ανατολάκης καθ’ υπόδειξιν διαφόρων καλοθελητών επιτάχυναν το οικονομικό του ναυάγιο. Στο τέλος έχασε ακόμη και το σπίτι του, μια μεζονέτα στο Πανόραμα Βούλας, την οποία κατέσχεσε η τράπεζα έναντι των χρεών του. Το πολυτελές, τριών επιπέδων ακίνητο, συνολικού εμβαδού 333 τ.μ., εκπλειστηριάστηκε τον Σεπτέμβριο του 2019, με τιμή εκκίνησης τα 500.000 ευρώ.
Από εκεί και πέρα, ακόμη και για έναν παλιό ποδοσφαιριστή που διακρινόταν για τη θέλησή του να μην εγκαταλείπει ποτέ, το παιχνίδι ήταν χαμένο. Και το σκορ δεν γύριζε με τίποτα. Η αποδοχή της ήττας, όσο επώδυνη και εάν ήταν, οδήγησε τον Γιώργο Ανατολάκη στην ελεύθερη αγορά εργασίας, μακριά από τα γήπεδα και το άθλημα που τόσα πολλά του πρόσφερε. Σήμερα ο ίδιος επιχειρεί να στήσει τη ζωή του από την αρχή, χωρίς να προκαλεί και χωρίς να εκβιάζει τον οίκτο. Το καινούριο ξεκίνημά του από το μηδέν, απ’ όσο πιο χαμηλά γίνεται, μπορεί ίσως να ερμηνευτεί σαν συμβολική αναγνώριση των σφαλμάτων που τον οδήγησαν σε μια πολλαπλή χρεοκοπία. Αν μη τι άλλο, η σιωπηρή απόσυρση στην ανωνυμία δεν είναι μόνο εργαλείο αυτοτιμωρίας για τον ίδιο, αλλά και μια επίδειξη αξιοπρέπειας.
Πηγή: protothema